Η φύση είναι το σπίτι μας.
Το ερώτημα είναι ποιος το αντιλαμβάνεται.

Ακούμε καθημερινά ότι ο πλανήτης κινδυνεύει από την έλλειψη ευαισθησίας των κατοίκων του απέναντι στη φύση. Σκουπίδια, αλόγιστη υλοτομία, μόλυνση των υδάτων, εξάντληση των φυσικών πόρων είναι μόνο μερικά από τα προβλήματα. Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι κάνει ο καθένας στον τόπο διαμονής του για να προστατέψει το περιβάλλον και διαπιστώνω ότι μάλλον δεν έχουμε πάρει στα σοβαρά τον κίνδυνο, που μας χτυπά την πόρτα. Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι συμπεριφερόμαστε λες και ζούμε σε άλλον πλανήτη.
Έπειτα, περπατώ στους δρόμους του δικού μου χωριού και θλίβομαι. Παντού σκουπίδια πεταμένα, λες και δεν υπάρχουν κάδοι. Φυσικά κανείς δε σκύβει να τα μαζέψει, γιατί όπως υποστηρίζουμε δεν είναι δική μας δουλειά. Ναι, βέβαια, μόνο που ξεχνάμε ότι εμείς τα πετάξαμε. Και φυσικά ούτε λόγος για κάδους ανακύκλωσης, ξέρετε πόσα χρήματα χρειάζονται και ποιος να κάθεται τώρα να κάνει διαλογή σκουπιδιών; Δε βαριέστε, εμείς θα σώσουμε τον κόσμο, αυτή είναι η σκέψη του καθενός από μας. Ας μην κρυβόμαστε. Ύστερα, συνεχίζω τον περίπατό μου και ακούω τους ανθρώπους να συζητούν και να υπερασπίζονται την πρακτική της «ανοιχτής βρύσης», οι βρύσες δηλαδή πρέπει να τρέχουν νερό συνεχώς, γιατί εμείς στο χωριό μας διαθέτουμε άφθονο και τι μας νοιάζει για τους άλλους; Λογικό, δε ξέρω όμως αν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγο δε διαθέτουμε ούτε εμείς νερό.
Ο κατάλογος των παραδειγμάτων ασέβειας απέναντι στη φύση είναι ατελείωτος. Διαβάστε κι αυτά. Το δέντρο που υπάρχει στη γειτονιά μας πρέπει, όπως ισχυρίζονται κάποιοι από μας, να κοπεί με την πρώτη ευκαιρία, είτε γιατί γεμίζει την αυλή μας φύλλα είτε γιατί μας ενοχλεί στο παρκάρισμα των αυτοκινήτων. Επίσης, άλλο πάλι κι αυτό, γιατί να έχουμε το παλιό μας αυτοκίνητο ή τα μηχανήματα στην αυλή του σπιτιού μας και να μας πιάνουν τσάμπα χώρο; Ας τα παρατήσουμε σε μια άκρη του χωριού να ‘μαστε ήσυχοι εμείς και τη φύση ας τη γράψουμε στα παλιά μας υποδήματα.
Στενοχωριέμαι, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι οι άνθρωποι αδιαφορούμε για την κατάσταση της φύσης, αλλά δεν αδιαφορούμε για το ίδιο μας το σπίτι, το καθαρίζουμε και ρίχνουμε τα σκουπίδια μπροστά στην πόρτα του διπλανού ή στους δημόσιους χώρους. Εξάλλου, όλο και κάποιο κορόιδο θα βρεθεί να τα μαζέψει, γιατί να καθυστερούμε από τον καφέ μας.
Έπειτα, ακούω τον καθένα μας να καυχιέται ότι αγαπάει την Μεσορόπη, όσο τίποτα άλλο και μου φαίνεται ότι υποκρίνεται, γιατί μάλλον αγαπάει περισσότερο το σπίτι του στο χωριό παρά το ίδιο το χωριό. Έτσι αναλογίζομαι αν εμείς που έχουμε το προνόμιο να ζούμε κοντά στη φύση, δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αξία της και να την προστατέψουμε, τότε μην περιμένουμε πολλά από τους άλλους. Μήπως ήρθε η ώρα να πάψουμε να φερόμαστε εγωιστικά και να κάνουμε ο καθένας ό,τι μπορεί;
Για σκεφτείτε λίγο. Είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι ήδη κουνάτε καταφατικά το κεφάλι! Έχω λοιπόν να σας προτείνω κάτι, την άλλη φορά που θα βγείτε βόλτα με το παιδί σας και θα κρατάτε ένα σκουπίδι στα χέρια, πετάξτε το στο κάδο και όχι στο δρόμο. Με αυτόν τον τρόπο και θα δώσετε το καλό παράδειγμα στο παιδί σας και θα δείτε ότι θα αισθανθείτε πολύ καλύτερα. Ακόμη, φυτέψτε ένα δέντρο με την πρώτη ευκαιρία που θα σας δοθεί, κλείστε τη βρύση που τρέχει άσκοπα και πλύνετε εσείς, και όχι ο γείτονας, μια φορά το κάδο της γειτονιάς για να μη μυρίζει, δεν έγινε και τίποτα. Τα πράγματα είναι απλά και να είστε σίγουροι ότι και ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΣΩΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ.