Τα δώρα της φύσης

                                                                                          

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ το ν ΄ αγαπάς  τη φύση, να τη σέβεσαι και να την ακολουθείς. Μια βόλτα στο βουνό, μια βόλτα στον κάμπο μπορεί να σε ανανεώσει τόσο πολύ, ώστε να αισθάνεσαι γεμάτος για μέρες. Τις πρώτες φορές απλά βλέπεις τριγύρω σου το φυσικό ανάγλυφο και τον μακρινό ορίζοντα  και νιώθεις ευφορία. Κάθε επόμενη φορά παρατηρείς και προσέχεις κάτι καινούργιο, τα νερά, τα δέντρα, τα λουλούδια και τα πουλιά. Πάντα με διαφορετική ματιά σαν την οπτική του φωτογράφου, που εστιάζει κάθε στιγμή σε κάτι διαφορετικό, κι ας βλέπει το ίδιο τοπίο.

Λίγο καιρό αργότερα, αρχίζεις να εντοπίζεις τους καρπούς,  που μπορεί να σου προσφέρει και ψάχνεις τρόπο να τους  γευτείς. Τότε πραγματικά ανακαλύπτεις έναν άλλο κόσμο, που κινητοποιεί  τις μνήμες από τους προγόνους σου, οι οποίοι ήξεραν να ζουν και να τρέφονται από τη τοπική φύση.

Έτσι κι εμείς, αφού περπατήσαμε πολλές φορές στα μονοπάτια της φύσης, αρχίσαμε να μυρίζουμε, να γευόμαστε, να ψηλαφίζουμε τους καρπούς της και συνειδητοποιήσαμε ότι τα πιο όμορφα δώρα είναι απλωμένα παντού γύρω μας και μας περιμένουν να τα συλλέξουμε, να τα επεξεργαστούμε και να τα σερβίρουμε στο πιάτο το δικό μας και των φίλων μας.

Μαζέψαμε λοιπόν βότανα, θρούμπι, ρίγανη, τσάι του βουνού, σουσούρα, παλιούρι, μέντα και φτιάξαμε τα πιο ζεστά και αρωματικά αφεψήματα, που μας χαλαρώνουν από την πίεση της καθημερινότητας.

Μαζέψαμε κουριόζικα σταφύλια, κούμαρα, προύνες , και αγριοτριανταφυλλιές τα φέραμε στην κουζίνα μας και φτιάξαμε τον πιο γλυκό μούστο, τα πιο ωραία σπιτικά ποτά και τις  πιο νόστιμες μαρμελάδες.

Και νιώθουμε περήφανοι, γιατί είναι  καρποί της περιοχής μας...

Και νιώθουμε χαρά, γιατί τα κάναμε όλα με τα χέρια μας σαν τους παππούδες μας…

Τέλος νιώθουμε πληρότητα, γιατί τα προσφέρουμε στους καλούς μας φίλους με όλη μας την καρδιά και τους δίνουμε τη δυνατότητα να συμμετάσχουν, έστω και νοερά, σ’ αυτήν τη «μυστηριακή» διαδικασία και να εκτιμήσουν την μαγική απλότητα της τοπικής μας φύσης!!!

Παγγαίο, το δικό μας βουνό σε φόντο φθινοπωρινό

Παγγαίο, το δικό μας βουνό σε φόντο φθινοπωρινό…

Ζούμε στους πρόποδες του, αναπνέουμε το ζωογόνο αέρα του, απολαμβάνουμε τις φυσικές  του ομορφιές, ξεδιψάμε σ τις πηγές του, ευφραινόμαστε με  τους καρπούς των δέντρων του και ζεσταινόμαστε με τα ξύλα τους. Είναι τυχαίο που ονομάζεται «Πολύδωρον όρος»; Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του, αποτελούμε μια προέκταση της παγγαιορείτικης φύσης  στον ανθρώπινο πολιτισμό.

 Ασκεί πάνω μας μια μαγική επίδραση, μας έλκει σαν μαγνήτης,  μας καλεί συχνά να το επισκεφτούμε, να περπατήσουμε στα μονοπάτια του

και να χωθούμε στα πυκνά δάση του με οδηγό μια μυστηριακή αύρα.

Όλες τις εποχές, μα πιο πολύ θαρρώ το φθινόπωρο. Όταν στα δέντρα του τα λιγοστά φύλλα παίζουν ανάμεσα στο κίτρινο, το κόκκινο και  το πορτοκαλί και στους δρόμους του στρώνεται το καφετί χαλί της φύσης.  Όταν η ομίχλη αρχίζει να κατεβαίνει από τα ψηλά και να  καλύπτει  με το πέπλο της τα μονοπάτια, τα δέντρα και τα βράχια, δημιουργώντας ένα φόντο απόκοσμο και μυστηριακό. Τότε που νομίζει κανείς πως από το βάθος του πυκνού δάσους θα πεταχτεί ξαφνικά ο Ορφέας με τη λύρα του και θα ξεσηκώσει  το Διόνυσο με τις μαινάδες του να χορέψουν, για χάρη του και μόνο, τον εκστατικό χορό τους.

Αυτό είναι το Παγγαίο με τα δικά μου, με τα δικά μας μάτια… το δικό μου, το δικό μας βουνό!!!