25η Μαρτίου στη Μεσωρόπη

25^η Μαρτίου στη Μεσωρόπη

 

25 του Μαρτιού
γραμμένη στα ουράνια
γι' αυτό κι εγώ στολίστηκα
με τόση περηφάνια.
 

Και φόρεσα της λευτεριάς
τα ρούχα τα γραμμένα
σημάδια της ελευθεριάς
καθάρια τιμημένα.

 

Για χρόνια αυτό ήταν το ποίημα που με ξυπνούσε ανήμερα της εθνικής μας επετείου, βγαλμένο από τα χείλη του πατέρα μου, τιμής ένεκεν των παιδικών του χρόνων. Κάπως έτσι εντυπώθηκε αρχικά στην παιδική μου ψυχή το νόημα της γιορτής. Έτσι, χαρούμενη και περήφανη φορούσα τη χειροποίητη στολή της Σουλιωτοπούλας και κατέβαινα στο σχολείο, πιστή στο ραντεβού για τη μεγάλη μέρα. Εκεί στο προαύλιο του σχολείου συγκεντρωνόμασταν όλοι και δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει κανείς, γιατί θεωρούσαμε χρέος μας να τιμήσουμε τους ήρωες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Φαντάζομαι ότι όσοι είστε γεννημένοι μέχρι το 1980, θα θυμάστε ότι οι προετοιμασίες για τη γιορτή άρχιζαν τουλάχιστον μια βδομάδα πριν κι ήταν καθήκον των μαθητών να στολίσουν το σχολείο με τα σημαιάκια, τα πορτρέτα των ηρώων του ’21, τα τσολιαδάκια και τις σχετικές αφίσες, που ήταν φυλαγμένα στη ντουλάπα του γραφείου. Την παραμονή φτιάχναμε μόνοι μας τα στεφάνια για το μνημείο των ηρώων, από δάφνες και κληματσίδες , που φέρναμε από τα σπίτια μας. Φυσικά, όλες αυτές οι δουλειές γίνονταν, καθώς ψάλλαμε τον εθνικό ύμνο και τραγουδούσαμε άλλα επίκαιρα τραγούδια.

Ανήμερα, μετά τη δοξολογία στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, παρελαύναμε καμαρωτοί υπό τους ήχους της φιλαρμονικής της Μεσωρόπης μπροστά από τους χωριανούς, που συγκεντρώνονταν σε διάφορα σημεία της διαδρομής για να μας ενθαρρύνουν με το ζεστό τους χειροκρότημα. Η παρέλαση κατέληγε αρχικά στο Ηρώον, όπου μετά την κατάθεση στεφάνων, απαγγέλαμε τα ποιήματά μας γεμάτοι περηφάνια κι αργότερα στην αίθουσα εκδηλώσεων δίπλα στο σχολείο. Πολλές φορές, η εκδήλωση περιελάμβανε τραγούδια και δημοτικούς χορούς.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι νιώθαμε μέσα μας την αξία της θυσίας των προγόνων μας, κάτι που εμένα προσωπικά συνέχισε να μου προκαλεί  ρίγη συγκίνησης. Μάλιστα, αργότερα στα γυμνασιακά και λυκειακά χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχω ενεργή συμμετοχή στις γιορτές και τις παρελάσεις. Κάτι που αποτελούσε καθαρά  συνειδητή επιλογή για το χρέος απέναντι στους ήρωες κι όχι ανάγκη για προσωπική προβολή.

                Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ξύπνησα μουρμουρίζοντας το ποίημα του πατέρα μου κι επειδή δεν είμαι σε ηλικία που μπορώ να παρελαύνω για την τιμή και τη δόξα των προγόνων μας, είπα να θυμηθώ τα παλιά μέσα από αυτό το άρθρο.

Ζήτω η Ελλάδα!!!