Μεσορόπη, φθινοπωρινές εικόνες 2014

Ευσεβείς πόθοι νεανίδων

                                         Ευσεβείς πόθοι νεανίδων

Υπήρξε μια εποχή που τα προξενιά ανθούσαν στα χωριά και κύριο μέλημα κάθε νεαρής κοπέλας ήταν η γρήγορη και επιτυχημένη αποκατάσταση. Στη Μεσορόπη -  υποθέτω και σε κάθε χωριό του Παγγαίου - όπου βασική ασχολία ήταν η γεωργία και μάλιστα η καλλιέργεια καπνού, η ζωή ήταν δύσκολη και κάθε κόπελα σε ηλικία γάμου ήθελε να την αποφύγει. Έτσι, όταν έφτανε ένα προξενιό, οι αξιώσεις τις νεαρής υποψήφιας ήταν οι εξής: ο φέρελπις μέλλων σύζυγος ή να κρατάει μολύβι ή να φοράει καπέλο ή να έχει ρόδα. Και μάλιστα οι πιο απαιτητικές και φιλόδοξες δεν δέχονταν να παντρευτούν κανέναν, που να μην κρατάει θερμόμετρο. Το αποτέλεσμα ήταν κάποιες να το καταφέρουν και να ζήσουν μια ζωή αξιοπρεπή- με τη δική τους πάντα λογική- για άλλες όμως η επιτυχημένη παντρειά έμεινε ευσεβής ανεκπλήρωτος πόθος. Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου εξελίχθηκαν σε αιθεροβάμονες μεγαλοκοπέλες...

                                                                       

Οι πιο πιστοί μας φίλοι, γείτονες και συγχωριανοί ...

          Οι πιο πιστοί μας φίλοι, γείτονες και συγχωριανοί ...

Όποιος γνωρίζει τους μεσοροπιανούς μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι βαθιά ριζωμένο στην ψυχή τους, περισσότερο ως ανάγκη και λιγότερο ως καθήκον.

            Τα ξωκλήσια του χωριού διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα είναι καταφανείς μάρτυρες της βαθύτερης αυτής ανάγκης. Ο Άγιος Γεώργιος, ο Προφήτης Ηλίας, η Αγία Κυριακή, ο Άγιος Αθανάσιος, η Αγία Μαρίνα, ο Άγιος Δημήτριος θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν φίλοι μας και μάλιστα πιστοί ή ακόμα καλύτερα γείτονες ή συγχωριανοί. Πολύ συχνά τους επισκεπτόμαστε και ο καθένας μας κουβαλάει και ένα μικρό δωράκι γι’ αυτούς, λίγο λάδι, λίγο θυμίαμα, κανένα καρβουνάκι. Εκείνοι πάλι με τη σειρά τους δεν έχουν να μας προσφέρουν καφέ ή γλυκό του κουταλιού σαν τους γείτονές μας, αλλά είναι σίγουρο ότι ακούν τις προσευχές μας και τις εκπληρώνουν την κατάλληλη στιγμή.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο κατανυκτικό από το καντηλάκι που σιγοκαίει ή από το κεράκι που ανάβει ο κάθε διαβάτης και κρύβει στη φλόγα του τις σκέψεις, τα βάσανα ή ακόμα και το ευχαριστώ για την εκπλήρωση ενός αιτήματος. Με περισσή ευλάβεια στεκόμαστε μπροστά στο κατώφλι τους και με περισσή προθυμία φροντίζουμε να είναι όλα τακτοποιημένα και καθαρά.

Και όταν για κάποιο λόγο αργήσουμε να πάμε σ’ ένα απ’ αυτά τα ξωκλήσια και τύψεις φωλιάζουν στο μυαλό μας, μόλις το συνειδητοποιήσουμε... Αμέσως σπεύδουμε να περάσουμε μια βόλτα, λες κι ο κάθε Άγιος είναι ο γείτονας μας, που έχουμε καιρό να επισκεφτούμε και δε θέλουμε να τον κακοκαρδίσουμε ή να μας κακοχαρακτηρίσει.

Κάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ σήμερα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας και νομίζω ότι εκφράζω τον καθένα από σας, τους μεσοροπιανούς.