Τα βραχώματα
της Μεσωρόπης
Βραδάκι καλοκαιριού στο χωριό με δροσιά και ολόγιομο φεγγάρι είναι οι καλύτερες συνθήκες για βόλτα στα σοκάκια. Επειδή, λοιπόν οι ευκαιρίες αυτές δεν πρέπει να χάνονται και σίγουρα οι στιγμές περνούν ανεπιστρεπτί, παίρνουμε το σκυλάκι μας και βγαίνουμε σεργιάνι. Σε λίγο βγαίνουμε στο κεντρικό δρόμο και μας έρχεται η ιδέα να κατεβούμε στα βραχώματα. Φτάνοντας, μια νοσταλγία μας περιβάλλει και οι μνήμες ξεπηδούν από το μυαλό και των δυο μας, πηγαίνουν αρκετά πίσω τότε που η ψυχαγωγία του Σαββάτου των νέων περιελάμβανε αυτή τη βόλτα προς τον Κόλια και το Σοφιανό με ενδιάμεση στάση τα βραχώματα. Δύο μεγάλα βράχια που χρησίμευαν για παγκάκι για όσους ήθελα να ξαποστάσουν ή να σταματήσουν εκεί τη βόλτα τους και να φάνε τα πασατέμπο τους κάτω απ' το φως του φεγγαριού. Εκεί γεννιούνταν τα φλερτ, που άλλοτε εξελίσσονταν σε έρωτες ή έμεναν ανεκπλήρωτα όνειρα. Γέλια, φωνές, τραγούδια ή ψίθυροι, κρυφά φιλιά και κλάματα συνόδευαν τους νέους. Όλα τα είδαν και τα άκουσαν αυτά τα βράχια. Εγώ ήμουν μικρή αλλά θυμάμαι να περπατώ πάνω στη χλιαρή από την ζέστη του καλοκαιριού ράχη τους ξυπόλητη όλο χαρά. Εκεί πιο δίπλα το εκκλησάκι που το καντήλι του έκαιγε κάθε βράδυ και συντρόφευε τα ατίθασα νιάτα. Σήμερα τα βραχώματα στέκονται εκεί μόνα και λυπημένα και το καντήλι στο εκκλησάκι σβηστό και ξεχασμένο, περιμένοντας κανένα ονειροπαρμένο ζευγάρι σαν κι εμάς να ξαποστάσει στην πλάτη των βράχων και να απλώσει το χέρι να ζωντανέψει τη φλόγα του καντηλιού…
