Ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;

Ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;

Ο θρύλος της γοργόνας, που όλο αγωνία, ρωτά τους περαστικούς ναύτες, αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος, θα ταίριαζε και για την τύχη της ομώνυμης αθλητικής ομάδας της Μεσωρόπης. Σήμερα δεν υπάρχει πια, μέχρι όμως πριν λίγα χρόνια μας κατέβαζε τις Κυριακές στο γήπεδο νέους, γέρους και παιδιά για να υποστηρίξουμε την προσπάθειά της στο καβαλιώτικο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα των τοπικών συλλόγων. Τότε οι Κυριακές αποκτούσαν άλλο νόημα για μας. Βλέπετε ως παιδιά μας άρεσαν τα ομαδικά αθλήματα. Το ραντεβού μας δινόταν μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα στο Μεσοχώρι. Κατεβαίναμε με τα πόδια στο γήπεδο και παίρναμε τη θέση μας στην εξέδρα δίπλα σε άλλους φιλάθλους γεμάτοι ενθουσιασμό για το παιχνίδι. Μια καλή ευκαιρία ή ακόμα καλύτερα ένα γκολ ενεργοποιούσε όλο το φίλαθλο κοινό και το σύνθημα «Μέγας Αλέξανδρος πάσα, πάσα γκολ», συνοδευόμενο από το ρυθμικό χτύπο του τυμπάνου της μουσικής μπάντας του χωριού, εμψύχωνε τους παίκτες. Άλλοτε πάλι η κακή απόδοση της ομάδας προκαλούσε γκρίνια και κάποιες φορές –ευτυχώς λίγες- μερικοί θερμόαιμοι, τα έβαζαν με τους παίκτες ή το διαιτητή κι αμαύρωναν την καθαρότητα του αθλητικού πνεύματος. Η σύνθεση της ομάδας άλλαζε χρόνο με το χρόνο, καθώς  οι παλαιότεροι έδιναν τα σκήπτρα στους νέους. Έτσι σχεδόν όλοι οι άνδρες μεταξύ 30-85 σήμερα, ήταν κάποτε μέλη του έμψυχου δυναμικού του Μέγα Αλέξανδρου. Υπήρξαν εποχές που η πορεία της ομάδας ήταν τόσο ένδοξη που καλυπτόταν από τα τοπικά κανάλια.

 Η παρέα μας είχε συνήθεια να παρακολουθεί τον αγώνα καταναλώνοντας ηλιόσπορο, που το αγοράζαμε από τον Κόλια, λίγο πριν τον αγώνα. Και φυσικά στο τέλος του αγώνα ένα «βρώμικο» από την καντίνα, που ήταν στημένη έξω από το γήπεδο, ήταν απαραίτητο. Προσωπικά πάντα είχα στο λαιμό το κασκόλ της αγαπημένης μας ομάδας και μια γαλανόλευκη σημαία σύμφωνη με τα χρώματα της  και δεν έχανα καμία εντός έδρας αναμέτρηση.

Το λυπηρό είναι ότι η ομάδα δεν υπάρχει πια και το γήπεδο μαρτυρά την εγκατάλειψη. Μόνο κάθε Μεγάλη Παρασκευή αποκτά την χαμένη του αίγλη, για λίγο στον καθιερωμένο αγώνα παλαίμαχων και νέων. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα μπορούσε να ξαναζωντανέψει η ομάδα, αλλά νομίζω σήμερα τα νέα παιδιά έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τον αθλητισμό, μήπως  ξεκολλήσουν από τις οθόνες των κινητών. Μέχρι να βρεθεί ο τρόπος το ερώτημα θα είναι το ίδιο « Άραγε, ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;»

Μάης, ο δραπέτης

Ο Μάης, ο δραπέτης μήνας της Άνοιξης στολίζει τη Μεσωρόπη με το πράσινο πέπλο του και καλεί τους λάτρεις της φύσης να τον πιάσουν. Η παράδοση θέλει το στεφάνι της πρωτομαγιάς στο χωριό μας να μην έχει παπαρούνες κι
άλλα λουλούδια του αγρού αλλά γαλατσίδες, που φέρνουν ευφορία και βοηθούν εγκύους γυναίκες και ζώα να κατεβάσουν γάλα για να θρέψουν τα μικρά τους.

25η Μαρτίου στη Μεσωρόπη

25^η Μαρτίου στη Μεσωρόπη

 

25 του Μαρτιού
γραμμένη στα ουράνια
γι' αυτό κι εγώ στολίστηκα
με τόση περηφάνια.
 

Και φόρεσα της λευτεριάς
τα ρούχα τα γραμμένα
σημάδια της ελευθεριάς
καθάρια τιμημένα.

 

Για χρόνια αυτό ήταν το ποίημα που με ξυπνούσε ανήμερα της εθνικής μας επετείου, βγαλμένο από τα χείλη του πατέρα μου, τιμής ένεκεν των παιδικών του χρόνων. Κάπως έτσι εντυπώθηκε αρχικά στην παιδική μου ψυχή το νόημα της γιορτής. Έτσι, χαρούμενη και περήφανη φορούσα τη χειροποίητη στολή της Σουλιωτοπούλας και κατέβαινα στο σχολείο, πιστή στο ραντεβού για τη μεγάλη μέρα. Εκεί στο προαύλιο του σχολείου συγκεντρωνόμασταν όλοι και δεν υπήρχε περίπτωση να λείπει κανείς, γιατί θεωρούσαμε χρέος μας να τιμήσουμε τους ήρωες που θυσιάστηκαν για την πατρίδα και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.

Φαντάζομαι ότι όσοι είστε γεννημένοι μέχρι το 1980, θα θυμάστε ότι οι προετοιμασίες για τη γιορτή άρχιζαν τουλάχιστον μια βδομάδα πριν κι ήταν καθήκον των μαθητών να στολίσουν το σχολείο με τα σημαιάκια, τα πορτρέτα των ηρώων του ’21, τα τσολιαδάκια και τις σχετικές αφίσες, που ήταν φυλαγμένα στη ντουλάπα του γραφείου. Την παραμονή φτιάχναμε μόνοι μας τα στεφάνια για το μνημείο των ηρώων, από δάφνες και κληματσίδες , που φέρναμε από τα σπίτια μας. Φυσικά, όλες αυτές οι δουλειές γίνονταν, καθώς ψάλλαμε τον εθνικό ύμνο και τραγουδούσαμε άλλα επίκαιρα τραγούδια.

Ανήμερα, μετά τη δοξολογία στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, παρελαύναμε καμαρωτοί υπό τους ήχους της φιλαρμονικής της Μεσωρόπης μπροστά από τους χωριανούς, που συγκεντρώνονταν σε διάφορα σημεία της διαδρομής για να μας ενθαρρύνουν με το ζεστό τους χειροκρότημα. Η παρέλαση κατέληγε αρχικά στο Ηρώον, όπου μετά την κατάθεση στεφάνων, απαγγέλαμε τα ποιήματά μας γεμάτοι περηφάνια κι αργότερα στην αίθουσα εκδηλώσεων δίπλα στο σχολείο. Πολλές φορές, η εκδήλωση περιελάμβανε τραγούδια και δημοτικούς χορούς.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι νιώθαμε μέσα μας την αξία της θυσίας των προγόνων μας, κάτι που εμένα προσωπικά συνέχισε να μου προκαλεί  ρίγη συγκίνησης. Μάλιστα, αργότερα στα γυμνασιακά και λυκειακά χρόνια δεν υπήρχε περίπτωση να μην έχω ενεργή συμμετοχή στις γιορτές και τις παρελάσεις. Κάτι που αποτελούσε καθαρά  συνειδητή επιλογή για το χρέος απέναντι στους ήρωες κι όχι ανάγκη για προσωπική προβολή.

                Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια ξύπνησα μουρμουρίζοντας το ποίημα του πατέρα μου κι επειδή δεν είμαι σε ηλικία που μπορώ να παρελαύνω για την τιμή και τη δόξα των προγόνων μας, είπα να θυμηθώ τα παλιά μέσα από αυτό το άρθρο.

Ζήτω η Ελλάδα!!!