Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019

Ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;


Ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;
















Ο θρύλος της γοργόνας, που όλο αγωνία, ρωτά τους περαστικούς ναύτες, αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος, θα ταίριαζε και για την τύχη της ομώνυμης αθλητικής ομάδας της Μεσωρόπης. Σήμερα δεν υπάρχει πια, μέχρι όμως πριν λίγα χρόνια μας κατέβαζε τις Κυριακές στο γήπεδο νέους, γέρους και παιδιά για να υποστηρίξουμε την προσπάθειά της στο καβαλιώτικο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα των τοπικών συλλόγων. Τότε οι Κυριακές αποκτούσαν άλλο νόημα για μας. Βλέπετε ως παιδιά μας άρεσαν τα ομαδικά αθλήματα. Το ραντεβού μας δινόταν μισή ώρα πριν την έναρξη του αγώνα στο Μεσοχώρι. Κατεβαίναμε με τα πόδια στο γήπεδο και παίρναμε τη θέση μας στην εξέδρα δίπλα σε άλλους φιλάθλους γεμάτοι ενθουσιασμό για το παιχνίδι. Μια καλή ευκαιρία ή ακόμα καλύτερα ένα γκολ ενεργοποιούσε όλο το φίλαθλο κοινό και το σύνθημα «Μέγας Αλέξανδρος πάσα, πάσα γκολ», συνοδευόμενο από το ρυθμικό χτύπο του τυμπάνου της μουσικής μπάντας του χωριού, εμψύχωνε τους παίκτες. Άλλοτε πάλι η κακή απόδοση της ομάδας προκαλούσε γκρίνια και κάποιες φορές –ευτυχώς λίγες- μερικοί θερμόαιμοι, τα έβαζαν με τους παίκτες ή το διαιτητή κι αμαύρωναν την καθαρότητα του αθλητικού πνεύματος. Η σύνθεση της ομάδας άλλαζε χρόνο με το χρόνο, καθώς  οι παλαιότεροι έδιναν τα σκήπτρα στους νέους. Έτσι σχεδόν όλοι οι άνδρες μεταξύ 30-85 σήμερα, ήταν κάποτε μέλη του έμψυχου δυναμικού του Μέγα Αλέξανδρου. Υπήρξαν εποχές που η πορεία της ομάδας ήταν τόσο ένδοξη που καλυπτόταν από τα τοπικά κανάλια.





 Η παρέα μας είχε συνήθεια να παρακολουθεί τον αγώνα καταναλώνοντας ηλιόσπορο, που το αγοράζαμε από τον Κόλια, λίγο πριν τον αγώνα. Και φυσικά στο τέλος του αγώνα ένα «βρώμικο» από την καντίνα, που ήταν στημένη έξω από το γήπεδο, ήταν απαραίτητο. Προσωπικά πάντα είχα στο λαιμό το κασκόλ της αγαπημένης μας ομάδας και μια γαλανόλευκη σημαία σύμφωνη με τα χρώματα της  και δεν έχανα καμία εντός έδρας αναμέτρηση.
Το λυπηρό είναι ότι η ομάδα δεν υπάρχει πια και το γήπεδο μαρτυρά την εγκατάλειψη. Μόνο κάθε Μεγάλη Παρασκευή αποκτά την χαμένη του αίγλη, για λίγο στον καθιερωμένο αγώνα παλαίμαχων και νέων. Δεν ξέρω με ποιο τρόπο θα μπορούσε να ξαναζωντανέψει η ομάδα, αλλά νομίζω σήμερα τα νέα παιδιά έχουν μεγαλύτερη ανάγκη τον αθλητισμό, μήπως  ξεκολλήσουν από τις οθόνες των κινητών. Μέχρι να βρεθεί ο τρόπος το ερώτημα θα είναι το ίδιο « Άραγε, ζει ο Μέγας Αλέξανδρος;»