Οι πιο πιστοί μας φίλοι, γείτονες και συγχωριανοί ...

          Οι πιο πιστοί μας φίλοι, γείτονες και συγχωριανοί ...

Όποιος γνωρίζει τους μεσοροπιανούς μπορεί εύκολα να αντιληφθεί ότι το θρησκευτικό συναίσθημα είναι βαθιά ριζωμένο στην ψυχή τους, περισσότερο ως ανάγκη και λιγότερο ως καθήκον.

            Τα ξωκλήσια του χωριού διασκορπισμένα στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα είναι καταφανείς μάρτυρες της βαθύτερης αυτής ανάγκης. Ο Άγιος Γεώργιος, ο Προφήτης Ηλίας, η Αγία Κυριακή, ο Άγιος Αθανάσιος, η Αγία Μαρίνα, ο Άγιος Δημήτριος θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν φίλοι μας και μάλιστα πιστοί ή ακόμα καλύτερα γείτονες ή συγχωριανοί. Πολύ συχνά τους επισκεπτόμαστε και ο καθένας μας κουβαλάει και ένα μικρό δωράκι γι’ αυτούς, λίγο λάδι, λίγο θυμίαμα, κανένα καρβουνάκι. Εκείνοι πάλι με τη σειρά τους δεν έχουν να μας προσφέρουν καφέ ή γλυκό του κουταλιού σαν τους γείτονές μας, αλλά είναι σίγουρο ότι ακούν τις προσευχές μας και τις εκπληρώνουν την κατάλληλη στιγμή.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο κατανυκτικό από το καντηλάκι που σιγοκαίει ή από το κεράκι που ανάβει ο κάθε διαβάτης και κρύβει στη φλόγα του τις σκέψεις, τα βάσανα ή ακόμα και το ευχαριστώ για την εκπλήρωση ενός αιτήματος. Με περισσή ευλάβεια στεκόμαστε μπροστά στο κατώφλι τους και με περισσή προθυμία φροντίζουμε να είναι όλα τακτοποιημένα και καθαρά.

Και όταν για κάποιο λόγο αργήσουμε να πάμε σ’ ένα απ’ αυτά τα ξωκλήσια και τύψεις φωλιάζουν στο μυαλό μας, μόλις το συνειδητοποιήσουμε... Αμέσως σπεύδουμε να περάσουμε μια βόλτα, λες κι ο κάθε Άγιος είναι ο γείτονας μας, που έχουμε καιρό να επισκεφτούμε και δε θέλουμε να τον κακοκαρδίσουμε ή να μας κακοχαρακτηρίσει.

Κάπως έτσι αισθάνθηκα κι εγώ σήμερα και είπα να το μοιραστώ μαζί σας και νομίζω ότι εκφράζω τον καθένα από σας, τους μεσοροπιανούς.