Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2016

Τα δώρα της φύσης

                                                                                          
Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ το ν ΄ αγαπάς  τη φύση, να τη σέβεσαι και να την ακολουθείς. Μια βόλτα στο βουνό, μια βόλτα στον κάμπο μπορεί να σε ανανεώσει τόσο πολύ, ώστε να αισθάνεσαι γεμάτος για μέρες. Τις πρώτες φορές απλά βλέπεις τριγύρω σου το φυσικό ανάγλυφο και τον μακρινό ορίζοντα  και νιώθεις ευφορία. Κάθε επόμενη φορά παρατηρείς και προσέχεις κάτι καινούργιο, τα νερά, τα δέντρα, τα λουλούδια και τα πουλιά. Πάντα με διαφορετική ματιά σαν την οπτική του φωτογράφου, που εστιάζει κάθε στιγμή σε κάτι διαφορετικό, κι ας βλέπει το ίδιο τοπίο.

Λίγο καιρό αργότερα, αρχίζεις να εντοπίζεις τους καρπούς,  που μπορεί να σου προσφέρει και ψάχνεις τρόπο να τους  γευτείς. Τότε πραγματικά ανακαλύπτεις έναν άλλο κόσμο, που κινητοποιεί  τις μνήμες από τους προγόνους σου, οι οποίοι ήξεραν να ζουν και να τρέφονται από τη τοπική φύση.

Έτσι κι εμείς, αφού περπατήσαμε πολλές φορές στα μονοπάτια της φύσης, αρχίσαμε να μυρίζουμε, να γευόμαστε, να ψηλαφίζουμε τους καρπούς της και συνειδητοποιήσαμε ότι τα πιο όμορφα δώρα είναι απλωμένα παντού γύρω μας και μας περιμένουν να τα συλλέξουμε, να τα επεξεργαστούμε και να τα σερβίρουμε στο πιάτο το δικό μας και των φίλων μας.

Μαζέψαμε λοιπόν βότανα, θρούμπι, ρίγανη, τσάι του βουνού, σουσούρα, παλιούρι, μέντα και φτιάξαμε τα πιο ζεστά και αρωματικά αφεψήματα, που μας χαλαρώνουν από την πίεση της καθημερινότητας.

Μαζέψαμε κουριόζικα σταφύλια, κούμαρα, προύνες , και αγριοτριανταφυλλιές τα φέραμε στην κουζίνα μας και φτιάξαμε τον πιο γλυκό μούστο, τα πιο ωραία σπιτικά ποτά και τις  πιο νόστιμες μαρμελάδες.

Και νιώθουμε περήφανοι, γιατί είναι  καρποί της περιοχής μας...

Και νιώθουμε χαρά, γιατί τα κάναμε όλα με τα χέρια μας σαν τους παππούδες μας…


Τέλος νιώθουμε πληρότητα, γιατί τα προσφέρουμε στους καλούς μας φίλους με όλη μας την καρδιά και τους δίνουμε τη δυνατότητα να συμμετάσχουν, έστω και νοερά, σ’ αυτήν τη «μυστηριακή» διαδικασία και να εκτιμήσουν την μαγική απλότητα της τοπικής μας φύσης!!!

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Παγγαίο, το δικό μας βουνό σε φόντο φθινοπωρινό


Παγγαίο, το δικό μας βουνό σε φόντο φθινοπωρινό…




Ζούμε στους πρόποδες του, αναπνέουμε το ζωογόνο αέρα του, απολαμβάνουμε τις φυσικές  του ομορφιές, ξεδιψάμε σ τις πηγές του, ευφραινόμαστε με  τους καρπούς των δέντρων του και ζεσταινόμαστε με τα ξύλα τους. Είναι τυχαίο που ονομάζεται «Πολύδωρον όρος»; Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του, αποτελούμε μια προέκταση της παγγαιορείτικης φύσης  στον ανθρώπινο πολιτισμό.

 Ασκεί πάνω μας μια μαγική επίδραση, μας έλκει σαν μαγνήτης,  μας καλεί συχνά να το επισκεφτούμε, να περπατήσουμε στα μονοπάτια του
και να χωθούμε στα πυκνά δάση του με οδηγό μια μυστηριακή αύρα.


Όλες τις εποχές, μα πιο πολύ θαρρώ το φθινόπωρο. Όταν στα δέντρα του τα λιγοστά φύλλα παίζουν ανάμεσα στο κίτρινο, το κόκκινο και  το πορτοκαλί και στους δρόμους του στρώνεται το καφετί χαλί της φύσης.  Όταν η ομίχλη αρχίζει να κατεβαίνει από τα ψηλά και να  καλύπτει  με το πέπλο της τα μονοπάτια, τα δέντρα και τα βράχια, δημιουργώντας ένα φόντο απόκοσμο και μυστηριακό. Τότε που νομίζει κανείς πως από το βάθος του πυκνού δάσους θα πεταχτεί ξαφνικά ο Ορφέας με τη λύρα του και θα ξεσηκώσει  το Διόνυσο με τις μαινάδες του να χορέψουν, για χάρη του και μόνο, τον εκστατικό χορό τους.







Αυτό είναι το Παγγαίο με τα δικά μου, με τα δικά μας μάτια… το δικό μου, το δικό μας βουνό!!!

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2016

Το φιλότιμο του μεσοροπιανού...

















Το φιλότιμο του Μεσοροπιανού
Πριν λίγο καιρό με αφορμή τη γιορτή της Γίδας που διοργανώνει κάθε Σεπτέμβρη ο Σύλλογος Μεσοροπιανών «Μεσορόπη» στο χωριό, ανέλαβα προσωπικά να συγκεντρώσω τα δώρα της λαχειοφόρου αγοράς. Ήταν όλα χειροποίητα ή παραδοσιακά προϊόντα φτιαγμένα με μεράκι από τους μεσοροπιανούς.
                Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι άνθρωποι,που προσέγγισα, με ιδιαίτερη προθυμία ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας. Έτσι, άνοιξαν άλλοι τα ντουλάπια τους, άλλοι τα μπαούλα τους, άλλοι τις αποθήκες  και τα μαγαζιά τους και μας χάρισαν εργόχειρα, σπιτικά εδέσματα και προϊόντα της παραγωγής τους. Μέρα με τη μέρα άρχισαν να καταφθάνουν από κάθε γειτονιά του χωριού άνθρωποι φέρνοντας μαζί τους πρώτα την ψυχή τους ανοιχτή και γεμάτη αγάπη και μετά  τα περιποιημένα σακουλάκια τους γεμάτα προϊόντα.
                Αυτό το γεγονός με συγκίνησε  ιδιαίτερα, καθώς διαπίστωσα ότι το φιλότιμο των μεσοροπιανών επιζεί ακόμα σε μια εποχή που οι αξίες φθίνουν. Μου θύμισε εκείνη την παλιά εποχή που ο καθένας συμμετείχε στα πανηγύρια του χωριού, όσο μπορούσε, προσφέροντας κάτι από το υστέρημά του.
                Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους εσάς τους απλούς, αυθεντικούς  και πάνω απ’όλα ανοιχτοχέρηδες μεσοροπιανούς.
Σας ευχαριστώ από καρδιάς

                Μ.Γ.

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

Όλοι είμαστε χωριάτες


Όλοι είμαστε χωριάτες

Υπάρχουν δύο είδη χωριατιάς

Η μία η καλώς εννοούμενη είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπά το χωριό του  είτε ζει  σ’ αυτό είτε ζει μακριά του λόγω συνθηκών. Αυτός έχει εξιδανικεύσει την εικόνα του  χωριού στο μυαλό του. Είναι ο μικρός  φυσικός  παράδεισος  των παιδικών του χρόνων, των οικείων ανθρώπων και το καταφύγιο του στις ελάχιστες στιγμές  ξεγνοιασιάς και ελεύθερου χρόνου που διαθέτει ο σύγχρονος άνθρωπος. Η αγάπη του για το χωριό είναι ανιδιοτελής, αγνή, άσπιλη και αμόλυντη. Το θέλει περιποιημένο, συμμαζεμένο και καθαρό σαν το σπιτικό του. Ξέρει ότι η φύση που το περιβάλλει είναι το στολίδι του, γι’ αυτό φροντίζει τα δέντρα, τα λουλούδια και τα ζώα. Και το πιο βασικό, θέλει να  βλέπει τους συνανθρώπους του να προοδεύουν και το ίδιο το χωριό  να αναδεικνύεται και να μεγαλουργεί  χωρίς προσωπικά συμφέροντα και πάθη με μόνο κίνητρο την αγάπη.
Η άλλη η κακώς εννοούμενη είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου που αγαπά το χωριό του κατ’ επίφαση. Αυτός έχει φτιάξει στον μυαλό του την εικόνα του χωριού κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του. Του αρέσει το φυσικό τοπίο, αλλά δε διστάζει να κόψει το όμορφο αιωνόβιο δέντρο για να το κάψει στο τζάκι του. Το θέλει περιποιημένο και καθαρό, αρκεί να το καθαρίζουν οι άλλοι και φυσικά με την πρώτη ευκαιρία ρίχνει τα σκουπίδια του στο δρόμο, όταν οι άλλοι δεν τον βλέπουν. Τέλος,  αγαπά και σέβεται τους συνανθρώπους του, μόνο όταν  εξυπηρετούν το προσωπικό του συμφέρον και φυσικά τους κρίνει και τους επικρίνει με χαρακτηριστική ευκολία.


Όλοι είμαστε χωριάτες αλλά χωριάτης με χωριάτη έχει διαφορά τελικά…

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Μισιροκούκ', συνταγή


Σ'εκείνα τα φτωχά χρόνια, που όλα ήταν απλά και νόστιμα... οι μεσοροπιανοί έφτιαχναν ένα γλυκό από ξερό καλαμπόκι, το Μισιροκούκ'





Συνταγή
4 ξερά καλαμπόκια
1 κ. σούπας ζάχαρη ή μέλι
1 κ. γλυκού κανέλα
200 γρ. αλεσμένα καρύδια και σουσάμι

Εκτέλεση
Σε μια κατσαρόλα νερό βράζουμε τα καλαμπόκια και τη ζάχαρη ή το μέλι
Μόλις βράσουν καλά τα καθαρίζουμε και κρατάμε μόνο τα σπυράκια
Τα σερβίρουμε με αλεσμένα καρύδια, σουσάμι και κανέλα




Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Η ΜΕΣΩΡΟΠΗ ΤΟΥ ΠΑΓΓΑΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ Κ. ΓΚΙΣΔΑΒΙΔΗ


Στο φύλλο της εφημερίδας "Μακεδονία" στις 5 Δεκεμβρίου 1957  ο καθηγητής Απόστολος Γκισδαβίδης αφιερώνει ένα άρθρο του στην Μεσορόπη. Διαβάστε το παρακάτω:


Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

Μια ζωγραφιά της Μεσορόπης από τους μαθητές του νηπιαγωγείου...

Μια ευχάριστη έκπληξη με περίμενε στο νηπιαγωγείο Μεσορόπης, όπου βρέθηκα τυχαία. Τα παιδιά έχουν ζωγραφίσει το χωριό, όπως το βλέπουν με τα δικά τους μάτια. Όπως μου είπε η νηπιαγωγός κα Σοφία Γάκη, η ζωγραφιά συμπληρώνει τη θεματικη ενότητα "Γνωρίζω τον τόπο μου". Στο πλαίσιο αυτό έγινε συζήτηση για το χωριό και τα παιδιά εστίασαν στην παρουσία του Παγγαίου, αλλά μίλησαν και για το Σύμβολο και το Λικόπι, απ'όπου βγαίνει ο ήλιος. Επίσης ανέφεραν την παρουσία των δύο εκκλησιών, μία με το παλαιό ημερολόγιο και μία με το νέο ημερολόγιο, αλλά και την ύπαρξη δύο δρόμων που διασχίζουν το χωριό, έναν κύριο και έναν περιφερειακό, καθώς και το πολύ πράσινο που πλαισιώνει το χωριό. Οι μαθητές περπάτησαν στο χωριό, γνώρισαν την πανίδα και τη χλωρίδα του τόπου μας και επισκέφτηκαν το λαογραφικό μουσείο, το οποίο τους εντυπωσίασε. Έπειτα γύρισαν στο σχολείο και έφτιαξαν την παραπάνω ζωγραφιά, η οποία είναι πλέον στολίδι του σχολείου.

Εγώ ευχαριστώ την κα Σοφία Γάκη για την προθυμία της να μου δώσει πληροφορίες και τους μικρούς μαθητές που μοιράστηκαν μαζί μου την όμορφη αυτή ζωγραφιά...










Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Πρωινή ανάβαση στο Λικόπι 14/02/ 2016

Πρωινή ανάβαση στο Λικόπι

Υπάρχει μία διαδρομή γνωστή στους Μεσοροπιανούς, αλλά όχι στους ξένους. Ο αναβάτης ακολουθεί το δρόμο για τον Προφήτη Ηλία και λίγο πιο πάνω συνεχίζει αριστερά προς το Λικόπι, δρόμος φαρδύς και ανηφορικός γεμάτος εκπλήξεις. Αριστερά το βουνό κατάφυτο από κωνοφόρα δέντρα, ενώ δεξιά διακρίνεται ολόκληρη η Πιερία κοιλάδα, μπροστά το επιβλητικό Παγγαίο δημιουργεί δέος για άλλη μια φορά στον ανυποψίαστο περιπατητή. Ο δρόμος οδηγεί τελικά σε ένα ξέφωτο και όταν κανείς φτάσει στην άκρη του αντικρίζει την Μεσορόπη από μια διαφορετική οπτική.Αν ο περιπατητής τολμήσει να κατέβει το στενό μονοπατάκι - σημειωτέον ότι σε πολλά σημεία ίσα που ξεχωρίζει- θα μαγευτεί από τις φυσικές ομορφιές, ακόμη και τώρα που είναι χειμώνας. Το δρομάκι συναντά το ορειβατικό μονοπάτι της Βοσκόβρυσης και καταλήγει στο ξύλινο γεφύρι πάνω από το Νιβριό... Τα υπόλοιπα σας αφήνω να τα παρακολουθήσετε στο βιντεάκι που ακολουθεί... Καλή περιήγηση...

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2016

Μεσορόπη, Θεοφάνεια με το παλαιό ημερολόγιο 19/01/2016






Η ενορία του Τιμίου Προδρόμου Μεσορόπης, που ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο γιόρτασε και φέτος την ημέρα τον Θεοφανείων, κάνοντας τον καθιερωμένο αγιασμό των υδάτων στη φυσική μπάρα του Νιβριού. Μόνο που φέτος το χιόνι είχε καλύψει τα πάντα και η τοποθεσία-που από μόνη της είναι πανέμορφη- απέκτησε μια τελείως διαφορετική, λευκή όψη. Ο κόσμος που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα, θαύμασε μετά από πολλά χρόνια το μεγαλείο της φύσης. Διαδρομή μαγευτική, παγωμένα νερά που άχνιζαν, νεαροί που βούτηξαν για να πιάσουν το Σταυρό, αψηφώντας το κρύο, και τριγύρω κατάλευκο τοπίο, που θύμιζε παραμύθι...
... Και το χρόνου με υγεία!