ΕΝΑ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΤΟΠΟ
Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό του Φλεβάρη, όταν ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρισα ένα κατάλευκο τοπίο. Τότε, αποφάσισα να πάρω τη φωτογραφική μου μηχανή και να κάνω μια βόλτα στο χωριό, για να απαθανατίσω τις λευκές αυτές στιγμές. Λίγη ώρα αργότερα περπατούσα μαζί με τους φίλους μου στα σοκάκια της Μεσορόπης.
Παρόλο που τόσες φορές είχα κάνει αμέτρητες βόλτες στο χωριό, εκείνη τη μέρα αισθανόμουν διαφορετικά. Το χιόνι που είχε καλύψει τα πάντα, έδινε άλλη μορφή στα σπίτια, στα χαλάσματα, στις παλιές πόρτες και τις γειτονιές. Κάπως, έτσι βρέθηκα να ταξιδεύω στον ίδιο μου τον τόπο.
Θα μου πείτε τι ταξίδι ήταν αυτό, αφού δε χρειάστηκε να ανέβω στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω μίλια μακριά για να δω έναν καινούργιο τόπο. Στα δικά μου μάτια ο τόπος μου εκείνη τη μέρα έμοιαζε αλλιώτικος, ένιωθα ότι τον έβλεπα για πρώτη φορά, γιατί ταξίδευα με τα μάτια της ψυχής.
Έβλεπα τα δέντρα και τους θάμνους με άλλα μάτια, καθένα μου φαινόταν καινούργιο. Έβλεπα τα παγωμένα πουλάκια να πετάνε και να προσγειώνονται στα κλαριά και από πάνω το χιόνι να τα σκεπάζει σαν πέπλο. Παρατηρούσα βήμα βήμα το καθετί, τα σπίτια, το δρόμο, τα τρεχούμενα νερά, τους ανθρώπους, όλα τους τόσο γνώριμα και συνάμα τόσο διαφορετικά. Όλα ντυμένα στα λευκά, ανέδυαν μια ηρεμία, μια γαλήνη πρωτόγνωρη.
Νομίζω ότι όσες φορές κι αν ξαναβγώ βόλτα στο χωριό μου, ποτέ δε θα ‘ναι σαν κι αυτή. Εκείνη την ημέρα ταξίδεψα με τα μάτια μου σ’ ‘έναν άλλον τόπο, κι ας ήταν ο ίδιος μου ο τόπος!
Ήταν ένα χειμωνιάτικο πρωινό του Φλεβάρη, όταν ανοίγοντας τα μάτια μου αντίκρισα ένα κατάλευκο τοπίο. Τότε, αποφάσισα να πάρω τη φωτογραφική μου μηχανή και να κάνω μια βόλτα στο χωριό, για να απαθανατίσω τις λευκές αυτές στιγμές. Λίγη ώρα αργότερα περπατούσα μαζί με τους φίλους μου στα σοκάκια της Μεσορόπης.
Παρόλο που τόσες φορές είχα κάνει αμέτρητες βόλτες στο χωριό, εκείνη τη μέρα αισθανόμουν διαφορετικά. Το χιόνι που είχε καλύψει τα πάντα, έδινε άλλη μορφή στα σπίτια, στα χαλάσματα, στις παλιές πόρτες και τις γειτονιές. Κάπως, έτσι βρέθηκα να ταξιδεύω στον ίδιο μου τον τόπο.
Θα μου πείτε τι ταξίδι ήταν αυτό, αφού δε χρειάστηκε να ανέβω στο αυτοκίνητο και να οδηγήσω μίλια μακριά για να δω έναν καινούργιο τόπο. Στα δικά μου μάτια ο τόπος μου εκείνη τη μέρα έμοιαζε αλλιώτικος, ένιωθα ότι τον έβλεπα για πρώτη φορά, γιατί ταξίδευα με τα μάτια της ψυχής.
Έβλεπα τα δέντρα και τους θάμνους με άλλα μάτια, καθένα μου φαινόταν καινούργιο. Έβλεπα τα παγωμένα πουλάκια να πετάνε και να προσγειώνονται στα κλαριά και από πάνω το χιόνι να τα σκεπάζει σαν πέπλο. Παρατηρούσα βήμα βήμα το καθετί, τα σπίτια, το δρόμο, τα τρεχούμενα νερά, τους ανθρώπους, όλα τους τόσο γνώριμα και συνάμα τόσο διαφορετικά. Όλα ντυμένα στα λευκά, ανέδυαν μια ηρεμία, μια γαλήνη πρωτόγνωρη.
Νομίζω ότι όσες φορές κι αν ξαναβγώ βόλτα στο χωριό μου, ποτέ δε θα ‘ναι σαν κι αυτή. Εκείνη την ημέρα ταξίδεψα με τα μάτια μου σ’ ‘έναν άλλον τόπο, κι ας ήταν ο ίδιος μου ο τόπος!
