Ένα δέντρο πεθαίνει;
Ήταν αρχές Ιουνίου, όταν έκπληκτη αντίκρισα στην κορυφή της φλαμουριάς μια φούντα κίτρινα φύλλα. Ωστόσο, δεν ήθελα να πιστέψω πως το δέντρο έστελνε κάποιο μήνυμα ότι δηλαδή κάτι δεν πήγαινε καλά, ότι είχε αρρωστήσει. Δυστυχώς οι επόμενες μέρες επιβεβαίωσαν τον εφιάλτη. Σε μία εβδομάδα το μισό δέντρο είχε κιτρινίσει. Όλοι στη γειτονιά κινητοποιήθηκαν. Μετά από συζητήσεις οι γείτονες συμφώνησαν ότι το χώμα που είχαν ρίξει πριν από λίγο καιρό, για να το ομορφύνουν, έπρεπε να απομακρυνθεί. Έτσι πήραν στα χέρια φτυάρια και κασμάδες και έπιασαν δουλειά και απομάκρυναν το χώμα. Όταν τελείωσαν το σκάψιμο αντίκρισαν τις ρίζες του δέντρου καλυμμένες από παχύ στρώμα τσιμέντου – οι εργάτες, που λίγο καιρό πριν έφτιαχναν το δρόμο, δεν υπολόγισαν ότι το δέντρο κινδύνευε. Σκέπασαν, λοιπόν το χώρο γύρω από το δέντρο με τσιμέντο, έτσι ώστε αυτό να μην μπορεί να αναπνεύσει – Οι γείτονες έσπασαν το τσιμέντο και απελευθέρωσαν το δέντρο. Το κακό, όμως είχε ήδη γίνει, σε λίγες μέρες τα κίτρινα φύλλα του δέντρου άρχισαν να πέφτουν και ήταν φανερό πως σε λίγο θα έμενε τελείως γυμνό. Πράγμα που συνέβη λίγο αργότερα. Δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από ένα δέντρο που ετοιμάζεται για το χειμώνα, ενώ είναι ακόμη καλοκαίρι. Όλοι στη γειτονιά επηρεαστήκαμε τόσο από αυτό που βλέπαμε, ώστε για πολύ καιρό το άρρωστο δέντρο, αποτελούσε το επίκεντρο των συζητήσεων μας. Ήμαστε όλοι πολύ απογοητευμένοι. Μάλιστα, ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι όποιος περνούσε από την μικρή μας πλατεία εξέφραζε το πόνο και τη λύπη του για το ιστορικό αυτό δέντρο. Σε λίγο κινητοποιήθηκαν και άλλοι χωριανοί και βοήθησαν τις προσπάθειές μας να σώσουμε το δέντρο. Όλοι προσπαθήσαμε με κάθε μέσο να δώσουμε πνοή ζωής στο πεθαμένο δέντρο. Δε ξέρω αν τα καταφέραμε, παρόλο που το ίδιο το δέντρο μας έδωσε κάποια σημεία ζωής,ׁμικρά φυλλαράκια πράσινα ξεπήδησαν κάποια στιγμή από το πουθενά. Θέλω να πιστεύω ότι ο χρόνος θα δείξει πως το δέντρο σώθηκε. Τώρα βέβαια είναι φθινόπωρο και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Μόνο η άνοιξη θα επιβεβαιώσει τις υποψίες μας. Εγώ, πάντως δηλώνω αισιόδοξη και περιμένω την άνοιξη να δω «το φλαμούρι» να ξαναφέρνει το μήνυμα της ζωής…
Πριν κλείσω το άρθρο μου θα ήθελα να απαντήσω σε όποιον τυχόν αναρωτιέται γιατί έχει τόση σημασία ένα δέντρο, που εύκολα μπορεί να αντικατασταθεί από ένα ίδιο νεότερο και πιο δυνατό. «Το φλαμούρι», όπως μας αρέσει να το λέμε, είναι ένα ιστορικό δέντρο και βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία εδώ και 100 τουλάχιστον χρόνια. Στη σκιά του ξεκουράστηκαν πολλές γενιές μεσοροπιανών και επισκεπτών και έπαιξαν αμέτρητα παιδιά. Αποτελεί το σήμα κατατεθέν της γειτονιάς και είναι το καμάρι μας, έστω και ξερό. Τέλος, σ’ ένα προικισμένο από τη φύση χωριό, όπως η Μεσορόπη, η σωτηρία ενός δέντρου έχει την ίδια σημασία με την σωτηρία ενός δάσους. Τα δέντρα εδώ δεν πεθαίνουν και τύχει να πεθάνουν, εμείς τα ανασταίνουμε.
ΜΕΣΟΡΟΠΗ 22/10/07
Ήταν αρχές Ιουνίου, όταν έκπληκτη αντίκρισα στην κορυφή της φλαμουριάς μια φούντα κίτρινα φύλλα. Ωστόσο, δεν ήθελα να πιστέψω πως το δέντρο έστελνε κάποιο μήνυμα ότι δηλαδή κάτι δεν πήγαινε καλά, ότι είχε αρρωστήσει. Δυστυχώς οι επόμενες μέρες επιβεβαίωσαν τον εφιάλτη. Σε μία εβδομάδα το μισό δέντρο είχε κιτρινίσει. Όλοι στη γειτονιά κινητοποιήθηκαν. Μετά από συζητήσεις οι γείτονες συμφώνησαν ότι το χώμα που είχαν ρίξει πριν από λίγο καιρό, για να το ομορφύνουν, έπρεπε να απομακρυνθεί. Έτσι πήραν στα χέρια φτυάρια και κασμάδες και έπιασαν δουλειά και απομάκρυναν το χώμα. Όταν τελείωσαν το σκάψιμο αντίκρισαν τις ρίζες του δέντρου καλυμμένες από παχύ στρώμα τσιμέντου – οι εργάτες, που λίγο καιρό πριν έφτιαχναν το δρόμο, δεν υπολόγισαν ότι το δέντρο κινδύνευε. Σκέπασαν, λοιπόν το χώρο γύρω από το δέντρο με τσιμέντο, έτσι ώστε αυτό να μην μπορεί να αναπνεύσει – Οι γείτονες έσπασαν το τσιμέντο και απελευθέρωσαν το δέντρο. Το κακό, όμως είχε ήδη γίνει, σε λίγες μέρες τα κίτρινα φύλλα του δέντρου άρχισαν να πέφτουν και ήταν φανερό πως σε λίγο θα έμενε τελείως γυμνό. Πράγμα που συνέβη λίγο αργότερα. Δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από ένα δέντρο που ετοιμάζεται για το χειμώνα, ενώ είναι ακόμη καλοκαίρι. Όλοι στη γειτονιά επηρεαστήκαμε τόσο από αυτό που βλέπαμε, ώστε για πολύ καιρό το άρρωστο δέντρο, αποτελούσε το επίκεντρο των συζητήσεων μας. Ήμαστε όλοι πολύ απογοητευμένοι. Μάλιστα, ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι όποιος περνούσε από την μικρή μας πλατεία εξέφραζε το πόνο και τη λύπη του για το ιστορικό αυτό δέντρο. Σε λίγο κινητοποιήθηκαν και άλλοι χωριανοί και βοήθησαν τις προσπάθειές μας να σώσουμε το δέντρο. Όλοι προσπαθήσαμε με κάθε μέσο να δώσουμε πνοή ζωής στο πεθαμένο δέντρο. Δε ξέρω αν τα καταφέραμε, παρόλο που το ίδιο το δέντρο μας έδωσε κάποια σημεία ζωής,ׁμικρά φυλλαράκια πράσινα ξεπήδησαν κάποια στιγμή από το πουθενά. Θέλω να πιστεύω ότι ο χρόνος θα δείξει πως το δέντρο σώθηκε. Τώρα βέβαια είναι φθινόπωρο και δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Μόνο η άνοιξη θα επιβεβαιώσει τις υποψίες μας. Εγώ, πάντως δηλώνω αισιόδοξη και περιμένω την άνοιξη να δω «το φλαμούρι» να ξαναφέρνει το μήνυμα της ζωής…
Πριν κλείσω το άρθρο μου θα ήθελα να απαντήσω σε όποιον τυχόν αναρωτιέται γιατί έχει τόση σημασία ένα δέντρο, που εύκολα μπορεί να αντικατασταθεί από ένα ίδιο νεότερο και πιο δυνατό. «Το φλαμούρι», όπως μας αρέσει να το λέμε, είναι ένα ιστορικό δέντρο και βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία εδώ και 100 τουλάχιστον χρόνια. Στη σκιά του ξεκουράστηκαν πολλές γενιές μεσοροπιανών και επισκεπτών και έπαιξαν αμέτρητα παιδιά. Αποτελεί το σήμα κατατεθέν της γειτονιάς και είναι το καμάρι μας, έστω και ξερό. Τέλος, σ’ ένα προικισμένο από τη φύση χωριό, όπως η Μεσορόπη, η σωτηρία ενός δέντρου έχει την ίδια σημασία με την σωτηρία ενός δάσους. Τα δέντρα εδώ δεν πεθαίνουν και τύχει να πεθάνουν, εμείς τα ανασταίνουμε.
ΜΕΣΟΡΟΠΗ 22/10/07
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου