Μεσορόπη, όταν νυχτώνει...

Η νύχτα πέφτει σιωπηλή και το χωριό κοιμάται και το φεγγάρι από ψηλά αρχίζει να θυμάται, 

η πλάση ξεκουράζεται  ο κόσμος ετοιμάζεται στον ύπνο για να πέσει.

Το μάτι παύει να κοιτά, το στόμα να μιλάει και το αυτί το πονηρό παύει να αφουγκράει.

Αφιερωμένο σε όλα τα χωριά της ελληνικής υπαίθρου 

που ζουν για να κοιτούν, να μιλούν και ν’ ακούν.

Μεσορόπη, το πασπάλισε λιγάκι

Βρέχει βρέχει και χιονίζει

και το μάρμαρο ποτίζει
και η γάτα μαγειρεύει

και ο ποντικός χορεύει. 

Κρύο κάνει παγωνιά, 
θέλω τζάκι και γωνιά!

Το πασπάλισε λιγάκι, 
μοιάζει μ' άχνη το χιονάκι.

Άσπρισε τη πλάση το χιονάκι,
πόρτα άνοιξε να μπω λιγάκι.

Δέντρα γυμνά, κλαδιά λευκά
σπίτια κλειστά, μα όμορφα.

Τι καλά που 'ναι στο σπίτι μας 
τώρα που έξω πέφτει χιόνι...
Τον μπερντέ παραμερίζοντας 
τ' άσπρο βλέπω το σεντόνι.

Άσπρισε και η σκεπή απ' το σπίτι,
που χάθηκε μες στην ομίχλη. 

 Άσπρισε όλο το χωριό
και γω μόνη περπατώ...

Στ' άσπρο πάνω το κλαδάκι,
κάθισε ένα πουλάκι.

Μεσορόπη, Παροιμία της εβδομάδας 3

                                            Γαϊδουρινό το πρόσωπο ζωή χαριτωμένη!

Φθινοπωρινό Παγγαίο by stelakis

Παγγαίο μου…

Παγγαίο, καταπράσινο

τη φύση σου ζηλεύω,

κάθε που σε περπατώ

θαρρώ κι αναθαρρεύω.

Παγγαίο μου πολύδωρο,

μέσα απ’ τις σπηλιές σου

χρυσάφι έβγαλε ο Φίλιππος

και έθρεψε τις γενιές του.

Παγγαίο μου περήφανο,

τα γάργαρα νερά σου,

κόρες και αγαπητικούς

δροσίζουν στη σκιά σου.

Παγγαίο μυθικό βουνό 

με μυστικά κρυμμένα

αχ να 'μουνα αερικό

που πλάνεψες και μένα!

Μεσορόπη, Στ' Αγαπημένο μου Χωριό (Σπύρος Τσαρούχης)

Στ' Αγαπημένο μου χωριό

Mικρό μου όμορφο χωριό με τις πολλές σου χάρες
με τα ψηλά πλατάνια σου τα γάργαρα νερά σου.
Mε τις χρυσές σου τις σπηλιές και τα ψηλά σ' αλώνια
πόχουν νεράϊδες τη φωλιά κι οι μάγισες λημέρια.
Kαι στήνουν νύχτα το χορό και στήνουνε το γλέντι
χορεύουν μέχρι το πρωΐ ώσπου να βγει η πούλια.
Ώσπου να σκάσ' ο αυγερινός και να γλυκοχαράξει
να πάρουνε τις ρεματιές να πάνε να κρυφτούνε.
Mέσ' σε λημέρια έρημα μέσ' σε γκρεμούς και βράχια
να μην τις δει κανένας νιός που ξέρ' από αγάπη
και χάσουνε την ομορφιά και χάσουνε τη στράτα
και δεν μπορούν να ξαναβγούν στα μαρμαρένια αλώνια.
Eκεί που πήγαινα παιδί και που γυρίζω γέρος
προσκυνητής στο χώμα σου και στις βουνοκορφές σου.
Kι αν όμορφη πατρίδα μου μικρό μου χωριουδάκι
ήρθανε χρόνια δίσεκτα χρόνια δυστυχισμένα
κι ηύραμε στράτες μακρινές, στράτες γεμάτες πόνο
ποτέ δεν σε ξεχάσαμε και νοσταλγοί θα ζούμε
και στην στερνή μας την πνοή όταν θα 'ρθεί ο Xάρος
μια χάρη θα ζητήσουμε στερνή παρηγοριά μας:
Eκεί στου σχίνου τον ανθό στις λυγαριάς τον ίσκιο
κει θέλω να με θάψουνε για νάχω συντροφιά μου
παντοτεινή κι αιώνια της στάνης τα λημέρια
τις στρούγγες και τα μαντριά τα όμορφα τα γρέκια.
Eκεί που ζούσα από παιδί με μόνη συντροφιά μου
την πούλια, τον αυγερινό, της στάνης τα κουδούνια
τις μέρες τους κατακλυσμούς της νύχτας τα δρολάπια
και του χειμώνα τη βοή της Άνοιξης την αύρα
να με ξυπνούν κάθε πρωΐ της Άνοιξης τ' αηδόνια
το μεσημέρι οι πέρδικες και το βραδύ ο γκιώνης.
Kι έτσι πατρίδα μου γλυκειά χωριό μ' αγαπημένο
με τις ραχούλες τις ψηλές τα ξάγναντα τα τόσα
εσύ που μας ανέθρεψες με μυρωμένο αγέρα
το χώμα που πατήσαμε τα πρώτα μας τα χρόνια.
Aς μας δεχτείς χωρίς ζωή χωρίς φωνή και κλάμα
ν' ακούσεις για στερνή φορά απ' της καρδιάς τα βάθη
τον ύστατο χαιρετισμό από το μνήμα μέσα.
Kι απ' το χώμα τ' αλαφρό το χώμα το δικό σου
αυτό που περπατήσαμε στα παιδικά μας χρόνια
ας βρούμε για παντοτινά στερνή παρηγοριά μας.

Σπύρος Τσαρούχης (1910-1992)

Μεσορόπη, Σ' αυτό το όμορφο χωριό.

 Σ’ αυτό το όμορφο χωριό

Σ’ αυτό το όμορφο χωριό με πράσινο τριγύρω,

Γυαλίζουν οι κόκκινες σκεπές απ’ τον καυτό τον ήλιο.

Στα παραθύρια των σπιτιών τα τζάμια λαμπυρίζουν,

Από καθαριότητα σαν τ’ ακουμπήσουν τρίζουν.

Οι κοπέλιες σαν περπατούν, τα μάτια όλων γυρίζουν.

Στυλάκια, από ομορφιά πολλές καρδιές ραγίζουν.

Ακόμη, οι γερόντισσες είναι καλοσυνάτες.

Κρατάνε απ’ τον παλιό καιρό, κυράδες ραφινάτες.

Ήπιαν το κρύο το νερό από βουνά με χιόνια,

Χιλιοχτυπημένο, συρτό σε βράχους, σε κοτρόνια.

Η Μεσορόπη με τη ματιά της ερασιτέχνη φωτογράφου

 Η Μεσορόπη με τη ματιά της ερασιτέχνη φωτογράφου

Όταν ζεις για χρόνια στο χωριό, έρχεται η στιγμή που νομίζεις ότι γνωρίζεις πια την κάθε του σπιθαμή. Αυτήν την εντύπωση είχα κι εγώ, και πάνω που πίστευα πως είχα εξαντλήσει τις φωτογραφικές αποτυπώσεις του πλούσιου τοπίου, η πραγματικότητα με διέψευσε και με διαψεύδει καθημερινά. Τελικά, διαπίστωσα ότι για έναν ερασιτέχνη φωτογράφο τα θέματα που μπορεί να αποτυπώσει με το φωτογραφικό του φακό είναι ανεξάντλητα. Κι αν και ο τόπος είναι μικρός, του περισσεύει ο φυσικός πλούτος. Φυσικά, σ’ αυτό συντελεί και το γεγονός ότι περιβάλλεται από το μυθικό βουνό, Παγγαίο, το οποίο από μόνο του αποτελεί αστείρευτη πηγή φωτογραφικών προκλήσεων.

Στις βόλτες μου, λοιπόν, στη Μεσορόπη κρυμμένη πίσω από το φωτογραφικό μου φακό, έμαθα να προσέχω τις λεπτομέρειες και να δίνω σημασία στα φαινομενικά ασήμαντα. Έχοντας κατα νου ότι καθετί στη ματιά του ερασιτέχνη φωτογράφου αποκτά άλλο μέγεθος και άλλη αξία, αναζητώ το ιδανικό πλάνο. Κι ενώ στην αρχή είχα αγωνία για το αν θα το εντοπίσω, τώρα πια αυτή περιορίζεται στην επιτυχημένη αποτύπωση και στο έγκαιρο στιγμιότυπο, που θα αιχμαλωτιστεί για πάντα από το φακό μου.