Οδοιπορικό στα χιόνια… Μεσορόπη

Ξημερώματα Δευτέρας έχοντας στο νου μου τις μετεωρολογικές προβλέψεις για πυκνή χιονόπτωση στην περιοχή μας, κρυφοκοιτάζω από το παράθυρο, όλο λαχτάρα, ο ουρανός  θαμπός κόκκινος από τα νυχτερινά φώτα και απέναντι στη λάμπα το χιόνι να πέφτει σαν βροχή, κάτω στρωμένο καλά το χιόνι φαίνεται αφράτο. Πέφτω για ύπνο με ανυπομονησία για το πρωινό ξύπνημα…

7.30 η ώρα πετάγομαι από το κρεβάτι, ανοίγω την πόρτα και αντικρίζω το λευκό τοπίο των ονείρων μου- από παιδί το λαχταρούσα το χιόνι και μάλλον τώρα μου βγαίνει με κάθε ευκαιρία- Αμέσως, ξεσηκωνόμαστε οικογενειακώς σκουφιά, κασκόλ, γάντια, γαλότσες, ζουπανίκους (=στα μεσοροπιανά οι μαγκούρες) και φυσικά φωτογραφικές μηχανές ανά χείρας και βγαίνουμε στη γύρα…

Ανηφορίζουμε μέσα από το χωριό για που αλλού, κλασικά -σαν εικονογραφημένα-, Λακούδ’, Νεβριό, ο οποίος σημειωτέον έχει παγώσει.  Τριγύρω ησυχία απόλυτη κι όπως λέμε στο χωριό «τζάντζος δεν λαλεί» , ομορφιά απερίγραπτη, μέρη που έχουμε ξαναδεί και φωτογραφίσει άπειρες φορές ντυμένα τώρα στα λευκά, φαίνονται πιο όμορφα και προπάντων παντού απόλυτη σιωπή, γαλήνη και ηρεμία. Είναι από εκείνες τις φορές  που αναρωτιέται κανείς τι άλλο μπορεί να κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Αποτυπώνουμε τις στιγμές, πριν περάσουν και ξεχαστούν- εξάλλου αυτός είναι και ο σκοπός της φωτογραφίας- και γυρνάμε σπίτι χαρούμενοι…

Μετά το φαγητό και την μεσημεριανή ξεκούραση κι αφού ζεστάναμε το κοκαλάκι μας , γιατί στο μεταξύ  ξέχασα να πω η θερμοκρασία όλη την ημέρα δεν ανέβηκε πάνω από τους -5 C, ανήσυχα πνεύματα και επειδή δε θέλουμε ν’ αφήσουμε τις στιγμές να ξεχαστούν, όπως είπα πιο πάνω, ξαναβγαίνουμε με προορισμό αυτή τη φορά το λόφο του Προφήτη Ηλία.

 Περνάμε από τον  Κλωθώρη κι αυτός ντυμένος στα λευκά, -βέβαια δεν μπορώ να μην αναφέρω το παράδοξο του φετινού χειμώνα, το ρέμα στον Κλωθώρη που πάντα είχε νερό, φέτος λόγω προφανώς της παρατεταμένης ανομβρίας είναι ξερός και σήμερα καλυμμένος μ’ ένα παχύ  στρώμα χιονιού, αλλά βέβαια είναι κι αυτός ένας άλλος λόγος για να αποτυπωθεί σαν φωτογραφική στιγμή και να περάσει  στην ιστορία… Ανηφορίζουμε το Λικόπι και λίγο πριν την τελευταία στροφή ξεπροβάλει ο λόφος του  Προφήτη Ηλία μεγαλοπρεπής και χιονισμένος και μαγνητίζει τα βλέμματα μας και τις ψηφιακές μας οθόνες…

Η συνέχεια στις δικές σας ψηφιακές οθόνες
μέσα από τις φωτογραφίες μας...

Καλή βόλτα…

Μεσορόπη, Παγγαίο, Βόλτα στα χιόνια, Πλατανούδ', Αγία Μαρίνα στα λευκά...

Μεσορόπη, Χιονισμένη παραμονή Πρωτοχρονιάς 2016

Πρωτοχρονιά

(Κ. Καλλοναίου)

-Αρχιμηνιά! Καλή χρονιά! Καλώς τον άρχοντά μας,

πόχει την τύχην αδερφή και την καρδιά του πλούτος!

-Βάνω το πόδι το δεξί κι όλα δεξά να πάνε!

-Σπάσε το ρόδι τ’ άλικο στη μαλλιαρή την πέτρα,

πιες απ’ τ’ αμίλητο νερό της κρυσταλλένιας βρύσης,

σκόρπα τα φύλλα της ελιάς, πες της καρδιάς τραγούδια!

-Ωσάν την πέτρα με ριζά η αγάπη να ριζώσει,

ξόρκι τ’ αμίλητο νερό ναν’ στο κακό το μάτι,

και σαν το ρόδι μ’ αγαθά το σπίτι να γιομίσει!

Μεσορόπη, φωτογραφικές στιγμές 2016

Τα δώρα της φύσης

                                                                                          

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ’ το ν ΄ αγαπάς  τη φύση, να τη σέβεσαι και να την ακολουθείς. Μια βόλτα στο βουνό, μια βόλτα στον κάμπο μπορεί να σε ανανεώσει τόσο πολύ, ώστε να αισθάνεσαι γεμάτος για μέρες. Τις πρώτες φορές απλά βλέπεις τριγύρω σου το φυσικό ανάγλυφο και τον μακρινό ορίζοντα  και νιώθεις ευφορία. Κάθε επόμενη φορά παρατηρείς και προσέχεις κάτι καινούργιο, τα νερά, τα δέντρα, τα λουλούδια και τα πουλιά. Πάντα με διαφορετική ματιά σαν την οπτική του φωτογράφου, που εστιάζει κάθε στιγμή σε κάτι διαφορετικό, κι ας βλέπει το ίδιο τοπίο.

Λίγο καιρό αργότερα, αρχίζεις να εντοπίζεις τους καρπούς,  που μπορεί να σου προσφέρει και ψάχνεις τρόπο να τους  γευτείς. Τότε πραγματικά ανακαλύπτεις έναν άλλο κόσμο, που κινητοποιεί  τις μνήμες από τους προγόνους σου, οι οποίοι ήξεραν να ζουν και να τρέφονται από τη τοπική φύση.

Έτσι κι εμείς, αφού περπατήσαμε πολλές φορές στα μονοπάτια της φύσης, αρχίσαμε να μυρίζουμε, να γευόμαστε, να ψηλαφίζουμε τους καρπούς της και συνειδητοποιήσαμε ότι τα πιο όμορφα δώρα είναι απλωμένα παντού γύρω μας και μας περιμένουν να τα συλλέξουμε, να τα επεξεργαστούμε και να τα σερβίρουμε στο πιάτο το δικό μας και των φίλων μας.

Μαζέψαμε λοιπόν βότανα, θρούμπι, ρίγανη, τσάι του βουνού, σουσούρα, παλιούρι, μέντα και φτιάξαμε τα πιο ζεστά και αρωματικά αφεψήματα, που μας χαλαρώνουν από την πίεση της καθημερινότητας.

Μαζέψαμε κουριόζικα σταφύλια, κούμαρα, προύνες , και αγριοτριανταφυλλιές τα φέραμε στην κουζίνα μας και φτιάξαμε τον πιο γλυκό μούστο, τα πιο ωραία σπιτικά ποτά και τις  πιο νόστιμες μαρμελάδες.

Και νιώθουμε περήφανοι, γιατί είναι  καρποί της περιοχής μας...

Και νιώθουμε χαρά, γιατί τα κάναμε όλα με τα χέρια μας σαν τους παππούδες μας…

Τέλος νιώθουμε πληρότητα, γιατί τα προσφέρουμε στους καλούς μας φίλους με όλη μας την καρδιά και τους δίνουμε τη δυνατότητα να συμμετάσχουν, έστω και νοερά, σ’ αυτήν τη «μυστηριακή» διαδικασία και να εκτιμήσουν την μαγική απλότητα της τοπικής μας φύσης!!!

Παγγαίο, το δικό μας βουνό σε φόντο φθινοπωρινό

Παγγαίο, το δικό μας βουνό σε φόντο φθινοπωρινό…

Ζούμε στους πρόποδες του, αναπνέουμε το ζωογόνο αέρα του, απολαμβάνουμε τις φυσικές  του ομορφιές, ξεδιψάμε σ τις πηγές του, ευφραινόμαστε με  τους καρπούς των δέντρων του και ζεσταινόμαστε με τα ξύλα τους. Είναι τυχαίο που ονομάζεται «Πολύδωρον όρος»; Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του, αποτελούμε μια προέκταση της παγγαιορείτικης φύσης  στον ανθρώπινο πολιτισμό.

 Ασκεί πάνω μας μια μαγική επίδραση, μας έλκει σαν μαγνήτης,  μας καλεί συχνά να το επισκεφτούμε, να περπατήσουμε στα μονοπάτια του

και να χωθούμε στα πυκνά δάση του με οδηγό μια μυστηριακή αύρα.

Όλες τις εποχές, μα πιο πολύ θαρρώ το φθινόπωρο. Όταν στα δέντρα του τα λιγοστά φύλλα παίζουν ανάμεσα στο κίτρινο, το κόκκινο και  το πορτοκαλί και στους δρόμους του στρώνεται το καφετί χαλί της φύσης.  Όταν η ομίχλη αρχίζει να κατεβαίνει από τα ψηλά και να  καλύπτει  με το πέπλο της τα μονοπάτια, τα δέντρα και τα βράχια, δημιουργώντας ένα φόντο απόκοσμο και μυστηριακό. Τότε που νομίζει κανείς πως από το βάθος του πυκνού δάσους θα πεταχτεί ξαφνικά ο Ορφέας με τη λύρα του και θα ξεσηκώσει  το Διόνυσο με τις μαινάδες του να χορέψουν, για χάρη του και μόνο, τον εκστατικό χορό τους.

Αυτό είναι το Παγγαίο με τα δικά μου, με τα δικά μας μάτια… το δικό μου, το δικό μας βουνό!!!

Το φιλότιμο του μεσοροπιανού...

Το φιλότιμο του Μεσοροπιανού

Πριν λίγο καιρό με αφορμή τη γιορτή της Γίδας που διοργανώνει κάθε Σεπτέμβρη ο Σύλλογος Μεσοροπιανών «Μεσορόπη» στο χωριό, ανέλαβα προσωπικά να συγκεντρώσω τα δώρα της λαχειοφόρου αγοράς. Ήταν όλα χειροποίητα ή παραδοσιακά προϊόντα φτιαγμένα με μεράκι από τους μεσοροπιανούς.

                Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι οι άνθρωποι,που προσέγγισα, με ιδιαίτερη προθυμία ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας. Έτσι, άνοιξαν άλλοι τα ντουλάπια τους, άλλοι τα μπαούλα τους, άλλοι τις αποθήκες  και τα μαγαζιά τους και μας χάρισαν εργόχειρα, σπιτικά εδέσματα και προϊόντα της παραγωγής τους. Μέρα με τη μέρα άρχισαν να καταφθάνουν από κάθε γειτονιά του χωριού άνθρωποι φέρνοντας μαζί τους πρώτα την ψυχή τους ανοιχτή και γεμάτη αγάπη και μετά  τα περιποιημένα σακουλάκια τους γεμάτα προϊόντα.

                Αυτό το γεγονός με συγκίνησε  ιδιαίτερα, καθώς διαπίστωσα ότι το φιλότιμο των μεσοροπιανών επιζεί ακόμα σε μια εποχή που οι αξίες φθίνουν. Μου θύμισε εκείνη την παλιά εποχή που ο καθένας συμμετείχε στα πανηγύρια του χωριού, όσο μπορούσε, προσφέροντας κάτι από το υστέρημά του.

                Αυτό το κείμενο λοιπόν είναι εξαιρετικά αφιερωμένο σε όλους εσάς τους απλούς, αυθεντικούς  και πάνω απ’όλα ανοιχτοχέρηδες μεσοροπιανούς.

Σας ευχαριστώ από καρδιάς

                Μ.Γ.