Παγγαίο, το δικό μας βουνό σε φόντο φθινοπωρινό

Παγγαίο, το δικό μας βουνό σε φόντο φθινοπωρινό…

Ζούμε στους πρόποδες του, αναπνέουμε το ζωογόνο αέρα του, απολαμβάνουμε τις φυσικές  του ομορφιές, ξεδιψάμε σ τις πηγές του, ευφραινόμαστε με  τους καρπούς των δέντρων του και ζεσταινόμαστε με τα ξύλα τους. Είναι τυχαίο που ονομάζεται «Πολύδωρον όρος»; Είτε το θέλουμε είτε όχι είμαστε αναπόσπαστο κομμάτι του, αποτελούμε μια προέκταση της παγγαιορείτικης φύσης  στον ανθρώπινο πολιτισμό.

 Ασκεί πάνω μας μια μαγική επίδραση, μας έλκει σαν μαγνήτης,  μας καλεί συχνά να το επισκεφτούμε, να περπατήσουμε στα μονοπάτια του

και να χωθούμε στα πυκνά δάση του με οδηγό μια μυστηριακή αύρα.

Όλες τις εποχές, μα πιο πολύ θαρρώ το φθινόπωρο. Όταν στα δέντρα του τα λιγοστά φύλλα παίζουν ανάμεσα στο κίτρινο, το κόκκινο και  το πορτοκαλί και στους δρόμους του στρώνεται το καφετί χαλί της φύσης.  Όταν η ομίχλη αρχίζει να κατεβαίνει από τα ψηλά και να  καλύπτει  με το πέπλο της τα μονοπάτια, τα δέντρα και τα βράχια, δημιουργώντας ένα φόντο απόκοσμο και μυστηριακό. Τότε που νομίζει κανείς πως από το βάθος του πυκνού δάσους θα πεταχτεί ξαφνικά ο Ορφέας με τη λύρα του και θα ξεσηκώσει  το Διόνυσο με τις μαινάδες του να χορέψουν, για χάρη του και μόνο, τον εκστατικό χορό τους.

Αυτό είναι το Παγγαίο με τα δικά μου, με τα δικά μας μάτια… το δικό μου, το δικό μας βουνό!!!