ΠΑΣΧΑ ΣΤΗ ΜΕΣΟΡΟΠΗ
Το Πάσχα στη Μεσορόπη έχει τη μυρωδιά της Άνοιξης αναμεμιγμένη με εκείνη του θυμιάματος, των τσουρεκιών και των βαμμένων κόκκινων αβγών. Στο άκουσμα της λέξης Πάσχα οι δικές μου αναμνήσεις ξεπηδούν από κάθε άκρη του μυαλού μου και σπρώχνουν η μία την άλλη για να βγουν στο φως.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί το Σάββατο του Λαζάρου τις γιαγιάδες που με χαρά έβαφαν τους εξωτερικούς τοίχους και τις αυλές τους με ασβέστη και μετά τακτοποιούσαν στα ντουβαράκια τους χρωματιστούς τενεκέδες με τα μοσχομυριστά πολύχρωμα λουλούδια. Αυτές ήταν και οι τελευταίες δουλειές για το Πάσχα. Από την Κυριακή των Βαΐων και για μια βδομάδα όλα σταματούσαν ˙ το μόνο μέλημά τους ήταν πότε θα χτυπήσει η καμπάνα για ξεκινήσουν για την εκκλησία. Η Μ. Δευτέρα, η Μ. Τρίτη και η Μ. Τετάρτη κυλούσαν ήρεμα. Από την Μ. Πέμπτη και ύστερα όμως, όταν ο κόσμος πλημμύριζε το χωριό, οι καρδιές των κατοίκων χτυπούσαν διαφορετικά. Η Σταύρωση του Χριστού λειτουργούσε πάνω τους καταλυτικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μετά το τέλος της λειτουργίας και στις δύο εκκλησίες, μενάμε στο πλάι του Χριστού και αγρυπνούσαμε ως το πρωί, ψέλνοντας το τροπάρια της Σταύρωσης.
Ακόμη, μου έρχεται στο νου η Μ. Παρασκευή. Το πρωί στολίζαμε τους δύο Επιταφίους μόνοι μας με κάθε λογής λουλούδια και δάφνες. Εμείς τα μικρά παιδιά φτιάχναμε τις γιρλάντες γεμάτα ενθουσιασμό και χαρά. Και το βράδυ στην περιφορά συγκρίναμε τους δύο Επιταφίους και πάντα ο δικός μας ήταν ο πιο όμορφα στολισμένος. Μάλιστα ο συναγωνισμός ανάμεσα στις δύο εκκλησίες επεκτεινόταν και στο πόσο μεγάλο ήταν το πλήθος που συνόδευε τον Επιτάφιο και πάλι εμείς τα παιδιά να υποστηρίζουμε με θέρμη ότι η δική μας εκκλησία είχε τον περισσότερο κόσμο και να διαπληκτιζόμαστε χωρίς τελειωμό.
Εκείνο όμως που μένει εντυπωμένο στο μυαλό μου και νομίζω και στον καθένα που έχει γιορτάσει την Ανάσταση στη Μεσορόπη είναι η καύση του ομοιώματος του Ιούδα. Πρόκειται για πραγματική ιεροτελεστία. Το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου οι νέοι του χωριού τοποθετούσαν κορμούς ξερών δέντρων στην κεντρική πλατεία έξω από την εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και κρεμούσαν από πάνω το ομοίωμα του Ιούδα, που είχαν φτιάξει από παλιά ρούχα και άχυρα. Στις 7 το απόγευμα άναβαν τη φωτιά και λίγο πριν την Ανάσταση έκαιγαν το ομοίωμα του προδότη του Χριστού εν μέσω πυροτεχνημάτων.
Από τότε πέρασαν 20 χρόνια και εγώ που δεν είμαι πια παιδί νιώθω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κάθε Πάσχα κατακλύζομαι από τα ίδια συναισθήματα. Περιμένω με την ίδια ανυπομονησία να έρθει το Πάσχα, να γεμίσει κόσμο το χωριό και να ζήσω για λίγες μέρες σε άλλους ρυθμούς, να συναντήσω ανθρώπους που αγαπώ και που έχω καιρό να δω, να πλημμυρίσει η καρδιά μου συναισθήματα και να κλείσω το ραντεβού με όλους τους Μεσοροπιανούς για το επόμενο Πάσχα στην Μεσορόπη, όπου τα έθιμα δεν ξέφτισαν ακόμη.
Το Πάσχα στη Μεσορόπη έχει τη μυρωδιά της Άνοιξης αναμεμιγμένη με εκείνη του θυμιάματος, των τσουρεκιών και των βαμμένων κόκκινων αβγών. Στο άκουσμα της λέξης Πάσχα οι δικές μου αναμνήσεις ξεπηδούν από κάθε άκρη του μυαλού μου και σπρώχνουν η μία την άλλη για να βγουν στο φως.
Θυμάμαι όταν ήμουν παιδί το Σάββατο του Λαζάρου τις γιαγιάδες που με χαρά έβαφαν τους εξωτερικούς τοίχους και τις αυλές τους με ασβέστη και μετά τακτοποιούσαν στα ντουβαράκια τους χρωματιστούς τενεκέδες με τα μοσχομυριστά πολύχρωμα λουλούδια. Αυτές ήταν και οι τελευταίες δουλειές για το Πάσχα. Από την Κυριακή των Βαΐων και για μια βδομάδα όλα σταματούσαν ˙ το μόνο μέλημά τους ήταν πότε θα χτυπήσει η καμπάνα για ξεκινήσουν για την εκκλησία. Η Μ. Δευτέρα, η Μ. Τρίτη και η Μ. Τετάρτη κυλούσαν ήρεμα. Από την Μ. Πέμπτη και ύστερα όμως, όταν ο κόσμος πλημμύριζε το χωριό, οι καρδιές των κατοίκων χτυπούσαν διαφορετικά. Η Σταύρωση του Χριστού λειτουργούσε πάνω τους καταλυτικά. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μετά το τέλος της λειτουργίας και στις δύο εκκλησίες, μενάμε στο πλάι του Χριστού και αγρυπνούσαμε ως το πρωί, ψέλνοντας το τροπάρια της Σταύρωσης.
Ακόμη, μου έρχεται στο νου η Μ. Παρασκευή. Το πρωί στολίζαμε τους δύο Επιταφίους μόνοι μας με κάθε λογής λουλούδια και δάφνες. Εμείς τα μικρά παιδιά φτιάχναμε τις γιρλάντες γεμάτα ενθουσιασμό και χαρά. Και το βράδυ στην περιφορά συγκρίναμε τους δύο Επιταφίους και πάντα ο δικός μας ήταν ο πιο όμορφα στολισμένος. Μάλιστα ο συναγωνισμός ανάμεσα στις δύο εκκλησίες επεκτεινόταν και στο πόσο μεγάλο ήταν το πλήθος που συνόδευε τον Επιτάφιο και πάλι εμείς τα παιδιά να υποστηρίζουμε με θέρμη ότι η δική μας εκκλησία είχε τον περισσότερο κόσμο και να διαπληκτιζόμαστε χωρίς τελειωμό.
Εκείνο όμως που μένει εντυπωμένο στο μυαλό μου και νομίζω και στον καθένα που έχει γιορτάσει την Ανάσταση στη Μεσορόπη είναι η καύση του ομοιώματος του Ιούδα. Πρόκειται για πραγματική ιεροτελεστία. Το μεσημέρι του Μ. Σαββάτου οι νέοι του χωριού τοποθετούσαν κορμούς ξερών δέντρων στην κεντρική πλατεία έξω από την εκκλησία του Αγ. Γεωργίου και κρεμούσαν από πάνω το ομοίωμα του Ιούδα, που είχαν φτιάξει από παλιά ρούχα και άχυρα. Στις 7 το απόγευμα άναβαν τη φωτιά και λίγο πριν την Ανάσταση έκαιγαν το ομοίωμα του προδότη του Χριστού εν μέσω πυροτεχνημάτων.
Από τότε πέρασαν 20 χρόνια και εγώ που δεν είμαι πια παιδί νιώθω ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει. Κάθε Πάσχα κατακλύζομαι από τα ίδια συναισθήματα. Περιμένω με την ίδια ανυπομονησία να έρθει το Πάσχα, να γεμίσει κόσμο το χωριό και να ζήσω για λίγες μέρες σε άλλους ρυθμούς, να συναντήσω ανθρώπους που αγαπώ και που έχω καιρό να δω, να πλημμυρίσει η καρδιά μου συναισθήματα και να κλείσω το ραντεβού με όλους τους Μεσοροπιανούς για το επόμενο Πάσχα στην Μεσορόπη, όπου τα έθιμα δεν ξέφτισαν ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου