Άγιος Γεώργιος, ο προστάτης της Μεσωρόπης
Η πίστη στο
Θεό είναι μια εντελώς προσωπική υπόθεση και πηγάζει από τη βαθύτερη ανάγκη του
ανθρώπου να βρει στήριγμα στις αγωνίες και στα βάσανα κι υπαίτιο για τις χαρές και την ευτυχία του.
Όταν μεγαλώνεις
σ’ ένα χωριό σαν τη Μεσωρόπη, όπου το θρησκευτικό αίσθημα είναι ιδιαίτερα
έντονο, δεν μπορείς παρά να κάνεις αυτή την ανάγκη βίωμα και τρόπο ζωής. Έτσι,
κάποτε βρίσκεις το δικό σου φύλακα – άγιο. Για μένα, όπως πιστεύω και για
πολλούς μεσωροπιανούς, αυτός δεν είναι άλλος από τον Άγιο Γεώργιο ή καλύτερα
στη δική μας γλώσσα, τον Άη Γιώρη. Είναι ο προστάτης του χωριού μας, της
γειτονιάς μου και του σπιτικού μου. Ο Άγιος που οι θρύλοι, οι παραδόσεις και τα
θαύματά του, συνοδεύουν πολλούς συντοπίτες μου.
Πριν
προχωρήσω παραπέρα, είναι σκόπιμο να αναφερθώ στην παλιά θαυματουργή εικόνα(πιθανόν
του 5ου μ. Χ. αι.) που κοσμεί σήμερα τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Μεσωρόπης. Είναι τοποθετημένη σε ειδικό θρόνο στην
αριστερή πλευρά του ναού με πρόσωπο προς τον κάμπο όπου εντοπίστηκε κατά τη διάρκεια
αγροτικών εργασιών από κάποιο συγχωριανό μας. Η παράδοση αναφέρει ότι οι
συγχωριανοί μας τρεις φορές έφεραν την εικόνα στον Ναό και η εικόνα τρεις φορές
επέστρεψε στο μέρος, όπου βρέθηκε. Μέχρι που της έφτιαξαν αυτόν τον ειδικό
θρόνο. Από κει ο Άγιος Γεώργιος στέκει ακοίμητος φρουρός μας. Μάλιστα, όταν το
χωριό βρέθηκε κάποτε υπό βουλγαρική κατοχή και οι Βούλγαροι θέλησαν να κάψουν
το σπιτικό του, εκείνος προκάλεσε σεισμό κι έτρεψε τους καταπατητές του σε
άτακτη φυγή. Οι παλιότεροι υποστηρίζουν, μάλιστα, ότι ο Άη Γιώρης είναι αυτός
που δεν επέτρεψε ποτέ στους Τούρκους να κατοικήσουν στο χωριό.
Αυτά
και άλλα πολλά αναφέρει η παράδοση αλλά η δύναμη του Αγίου επιβεβαιώνεται
καθημερινά και μέσα από ομολογημένα και κυρίως ανομολόγητα θαύματα. Αυτόν τον
Άγιο έχουμε στην οικογένεια προστάτη μας από το παιδικά μας χρόνια, όταν ο
πατέρας μας τον τιμούσε, τον σεβόταν και τον πίστευε όσο κανέναν άλλο και μας
το μετέδωσε με κάθε ευλάβεια. Πολλές φορές η χάρη του μας έσωσε από τις
κακοτοπιές, τις αρρώστιες και τα βάσανα. Ακόμη και σήμερα, όταν αντιμετωπίζουμε
κάποια δυσκολία ο πατέρας μας μάς ενθαρρύνει να έχουμε πίστη στο «αφεντικό» και
θα μας βοηθήσει, όλοι ξέρουμε ότι εννοεί τον Άη Γιώργη.
Ο ίδιος είχε
την τύχη να νιώσει τη παρουσία και τη δύναμή του. Χαρακτηριστικότερο
περιστατικό όλων είναι και το εξής, όταν κάποτε έβαφε την Εκκλησία του και δεν
υπήρχε κανείς να τον βοηθήσει να μετακινήσει την βαριά και δυσκίνητη σκαλωσιά,
έκανε το σταυρό του μπροστά στην εικόνα και του είπε: « άντε αφεντικό, ας
κάνουμε ένα κουράγιο, εσύ από τη μια πλευρά κι εγώ από την άλλη να μετακινήσουμε τη σκαλωσιά» και με το που την
άγγιξε , εκείνη πήγε στην άλλη άκρη, λες κι ήταν πούπουλο.
Όσες
φορές και να περάσω έξω από την εκκλησία και κάνω το σταυρό μου, νιώθω βαθιά
μέσα μου ότι η δύναμή του με προστατεύει.
Είμαι
πεπεισμένη ότι , όταν το χωριό κοιμάται, ο Άγιος αφήνει για λίγο το σπίτι του
και με το άλογο του καλπάζει σε κάθε γωνιά του χωριού, προστάτης και φύλακας
και βρίσκει ευκαιρίες να δηλώνει την παρουσία του σε αυτούς που βλέπουν με τα
μάτια της ψυχής. Εύχομαι η ευλογία του να σκεπάζει όλο τον κόσμο.
Και να θυμάστε
την πίστη δεν πολεμάς να την εξηγήσεις με την λογική, αλλά με την καρδιά. Αν
θες, αν μπορείς, αν αντέχεις…
